In die laatste week van het jaar maak ik altijd de balans op? Niet alleen om te kijken of doelen zijn behaald, maar vooral om te voelen waar ik sta. Wat is er gebeurd, en misschien nog belangrijker, wat is er níét gebeurd? Ben ik tevreden met hoe ik leef? Met wie ik ben geworden dit jaar?
Een boek dat blijft hangen
Ik luister regelmatig naar de podcast ‘Smeren met Brendel’ van hypnotherapeut Nathalie Brendel. Haar podcastserie de afgelopen paar weken ging over het boek ‘The Top Five Regrets of the Dying‘. Het raakte iets wezenlijks in mij want eigenlijk is dit waar Holi Me over gaat, waar mijns inziens, het leven om draait.
De auteur, Bronnie Ware, werkte jarenlang als palliatief verpleegkundige. Ze was aanwezig bij mensen in hun laatste levensfase en stelde hen één eenvoudige, maar confronterende vraag: Waar heb je spijt van?
Niet wat ze hadden bereikt, niet wat ze hadden opgebouwd, maar wat ze hadden gemist. Wat bleef knagen toen werk, status en verwachtingen wegvielen.
Opvallend genoeg gingen hun antwoorden zelden over geld of succes. Ze gingen over keuzes, over moed en over verbinding. Over het leven dat ze diep vanbinnen hadden willen leiden, maar niet hadden gedurfd te leven.
Vijf levenslessen
Uit al die gesprekken destilleerde Bronnie Ware vijf terugkerende levenslessen. Vijf pijlers die ons uitnodigen om niet pas aan het einde terug te kijken, maar nu al bewuster vooruit te leven.
1. Ik wilde dat ik de moed had gehad om mijn eigen leven te leven, niet het leven dat anderen van mij verwachtten.
2. Ik wilde dat ik niet zo hard had gewerkt
3. Ik wilde dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten
4. Ik wilde dat ik contact had gehouden met mijn vrienden
5. Ik wilde dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn
Opgroeien met dankbaarheid én onzekerheid
Ik ben geadopteerd en ik prijs me gelukkig dat ik terecht ben gekomen bij ouders die het beste met mij voor hadden. Daar ben ik hen oprecht dankbaar voor. En toch liep onzekerheid als een rode draad door mijn leven. Ik was vooral bezig met aardig gevonden worden. Met name door de mensen bij wie ik het gevoel had dat ik moest vechten voor mijn bestaansrecht.
Juist hén wilde ik overtuigen dat ik de moeite waard was. Dat ik erbij hoorde. Dat ik het waard was om van te houden. Dat streven bracht me regelmatig in lastige situaties. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik paste me aan, ging over mijn grenzen, en verloor stukje bij beetje het contact met wie ik eigenlijk was.
De Camino als spiegel
Tijdens mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela werd dat pijnlijk duidelijk. Het werd een bijzondere reis, maar ook een enorm confronterende. Het voelde alsof mijn hele leven in één maand voorbijtrok. Oude overtuigingen, patronen en angsten dienden zich één voor één aan. Alsof ze niet langer genegeerd wilden worden. Zeker in relatie tot die eerste pijler voelde het intens. Soms zelfs overweldigend.
Een tweede kans
Na thuiskomst werd dat proces versterkt door een levensbedreigende operatie. Gelukkig liep alles goed. Even voelde het als een nieuwe start, alsof het leven me een tweede kans gaf. Maar die euforie hield geen stand. Langzaam maar zeker kwamen oude angsten en patronen weer boven drijven.
Met één belangrijk verschil, ik was me er nu van bewust!
Dat besef veranderde alles.
Stap voor stap begon ik te onderzoeken wie ik eigenlijk ben. Wat ik wil. Hoe ik in het leven wil staan. Jarenlang had ik figuurlijk onder een steen gelegen, maar nu begon ik voorzichtig mijn hoofd stapje voor stapje erbovenuit te steken.
Ik ontdekte dat ik zonder alcohol geen fuifnummer ben, en dat dat helemaal oké is. Dat ik introvert ben met een vleugje ADD. Dat ik hou van schrijven, schilderen en creëren. Dat ik het fijn vind om mensen te helpen met het maken van een website, zodat zij op hun beurt kunnen doen wat zij het liefst doen. Ik geniet van flora en fauna, maar heb een grondige hekel aan mieren die in mijn broek kruipen. En zo zijn er nog talloze kleine ontdekkingen, dingen die me tot op de dag van vandaag blijven verrassen.
Langzaam begon ik mezelf niet langer te corrigeren, maar te ontmoeten. Ik begon mezelf zelfs langzaamaan te waarderen!
Leven in plaats van overleven
Ik ben blij met mijn leven zoals het nu is. Dat betekent niet dat alles af is. Er blijft altijd werk aan de winkel, zowel zakelijk als op privévlak. En ja, mijn leven zou er ongetwijfeld anders uitzien als ik morgen een miljoen zou winnen. Die financiële vrijheid heb ik nog niet bereikt. Maar wat ik wél heb, is steeds meer mezelf.
Ik prijs me rijk met de mogelijkheden en keuzes die ik op dit moment heb. Ik doe wat ik doe en ik ben senang. Ik sta open voor wat er op mijn pad komt en voel steeds vaker dat ik leef, in plaats van overleef.
Beter gezegd, ik leef mijn eigen leven.
Wat telt echt?
Je hoeft geen halsbrekende toeren uit te halen om gelukkig, tevreden of in balans te zijn. Het gaat er niet om hoe jouw leven eruitziet voor een ander. Het gaat erom dat jij, wanneer het einde ooit daar is, kunt terugkijken en voelen dat je je tijd goed hebt besteed. Dat je geen spijt hoeft te dragen over een leven dat niet het jouwe was.
Hoe je dat leven invult, is volledig aan jou.
Voor nu wens ik je een fijne en liefdevolle jaarwisseling. Maak er wat moois van!
En misschien, heel even, vind je de moed om jezelf die ene eerlijke vraag te stellen;
Leef ik mijn leven, of het leven dat van mij verwacht wordt?
Liefs,
Pauline