Vroeger reed ik fluitend midden in de nacht in mijn Subaru Mini Jumbo naar Amsterdam om mijn toenmalige vriendje van zijn werk op te halen. Vervolgens gezellig samen de 110 km terug naar het oosten om vervolgens voldaan in bed te ploffen. Van rijangst had ik nog nooit gehoord. Jaren later reed ik dagelijks dezelfde afstand, maar nu naar het zuiden voor mijn werk. Toen werd ik ziek. Er volgde een operatie en dat veranderde alles.
Angst voor de snelweg
Ik durfde op een gegeven moment zelfs niet meer naar buiten, laat staat auto rijden. Dat eerste heb ik langzaamaan en met kleine stapjes kunnen omdraaien. Autorijden in mijn stad ook, maar de snelweg bleef toch een dingetje, of, zeg maar een ding. En dat terwijl ik het vroeger heerlijk vond om mijn voet op het gaspedaal te zetten. Dat gevoel om de stoel ingedrukt te worden door de paardenkracht van de auto vond ik fantastisch. Mijn muur had ik kunnen behangen met boetes voor te snel rijden.
Niet handig voor de portemonnee, maar zo was het, toen in ieder geval. Nu krijg ik al kippenvel als ik alleen maar denk aan snelheid, vooral op zo’n drukke snelweg. De gedachte dat ik met één ruk aan het stuur levens kan veranderen, geeft me de rillingen. En dat gevoel groeit naarmate de snelheid stijgt.
Dat besef kwam na mijn operatie. En het is suf, want waarom zou ik mezelf of een ander in gevaar brengen? Maar het is ook mogelijk om onwel te worden in de auto. Daar kan je niets aan doen. Dat overkomt je. Net als het een ander kan overkomen. Als mijn voorganger een beetje slingert, schiet ik gelijk in de pré-paniekstand. Ook van vrachtwagens die mij het zicht belemmeren, ga ik lichtelijk hyperventileren. Zeker wanneer ze elkaar ook nog eens gaan inhalen en ik klem zit, klem rijdt dus eigenlijk. Echt niet tof.
Maar je snapt, ik wil daar graag vanaf want het hindert mij enorm in mijn vrijheid. Het lijkt me namelijk heerlijk om zomaar in de auto te springen en op bezoek te gaan bij een vriendin, zonder dat ik denk, stel je voor dat. Of een paar daagjes in een hotelletje aan zee, zomaar, omdat ik dat kan.
Hypnose met Nathalie Brendel
Via mijn vriendin kwam ik in contact met Nathalie Brendel, hypnotherapeut en coach. Persoonlijk vind ik hypnose een mega interessante techniek. Dat geldt overigens voor alle methodieken die te maken hebben met het veranderen van je bewustzijn. Dus, ik was al snel om. Daar komt bij dat het contact met Nathalie goed voelde, eerlijk en to-the-point. En dat geeft voor mij altijd de doorslag.
Na een prettige online intake hebben we besloten om drie online sessies te doen waarbij in de eerste de rijangst word aangepakt. De overige 2 sessies zullen benut worden om te ontdekken of er andere belemmeringen zijn die mij hinderen om mijn leven te leven zoals ik dat wil. Ik kijk er naar uit.
Het is fijn om onze meetings ook online te kunnen doen. Dat scheelt mij een treinrit naar Zaandam. Of het verschil zou uitmaken om de sessies op locatie te doen weet ik eigenlijk niet. Wanneer je een koptelefoon opzet, en zorgt dat je in een rustige omgeving bent waar je niet gestoord wordt, dat laatste is heel belangrijk, moet het goed komen. Ik kies in ieder geval voor deze optie.
Ontspannen en verbeelding
Een paar weken later was het zover. Ik zat klaar achter mijn computer met mijn oortjes in. Telefoon uit en Zoom aan. Nathalie vertelde wat uitgebreider over wat de bedoeling was van deze sessie en hoe we het gingen aanpakken. Een relaxed muziekje vulde mijn oren. Ik werd rustig begeleid door haar stem naar wat ik ervaarde als een heerlijk ontspannend gevoel. Nathalie stelde me af en toe een vraag en ging daar dieper op in door te verder te vragen naar mijn gevoel bij die situatie. Iets wat mij niet altijd makkelijk af gaat.
Ook word er een aanspraak gedaan op je verbeelding. Zeker wanneer de herinnering vaag is, is de connectie met het gevoel heel belangrijk en andersom. Net als je bijvoorbeeld een gevoel van blijdschap wilt oproepen door aan een moment te denken waar je blij was.
Na hypnose gelijk in de auto
Na deze eerste sessie was het de bedoeling dat ik gelijk in de auto zou stappen om een eindje te rijden. Over de snelweg. Spannend! Vooraf had ik bedacht om een vriend te verrassen op zijn werk. Hij heeft een eigen bedrijf waar ik – schandalig genoeg – nog nooit was geweest, want tja, het was best een stukje rijden. Dus het leek me een mooi moment om daar vandaag verandering in te brengen.
Dus zodra we klaar waren met de sessie stapte ik in de auto. Ik gunde me nog net tijd om de navigatie aan te zetten en daar ging ik. Het eerste stuk ging nog maar toen ging er bijna iets mis op een knooppunt. Bijna, ik reed op de verkeerde baan en kon mezelf nog net op de goede baan manoeuvreren. Mijn hart zat in mijn keel maar ik herpakte me gelukkig ook weer snel.
Mijn vriend was stomverbaasd en heel blij me te zien! Ik had hem vooraf niets verteld omdat ik niet zeker wist of het ging lukken, ik ben liever een verrassing dan een teleurstelling. Nu weet ik inmiddels ook dat het niet erg is wanneer iets niet lukt, zolang je het maar probeert. Ik was echt supertrots op mezelf en rijd met een brede glimlach naar huis. Vandaag twee blije mensen, drie eigenlijk want na een appje over mijn snelwegavontuur was Nathalie ook blij.
Hoe gaat het nu?
Inmiddels zijn we een tijdje verder. Ik heb meer gereden en voel dat mijn rijvertrouwen zeker verbeterd is. Soms rij ik alleen en soms met mijn man erbij. Wat ik wel merk is dat ik mijn rijvaardigheid moet onderhouden, zoals je elke vaardigheid moet onderhouden om er beter in te worden.
En precies dat maakt het wel lastig om deze positieve trend door te zetten. Ik hoef namelijk niet zo vaak de snelweg op. En ik heb een man die graag achter het stuur zit. Al stimuleert hij me wel om zelf te rijden. Oefenen, oefenen en blijven oefenen zorgt ervoor dat je niet terugvalt. Gelukkig Nathalie biedt ook nazorg als nodig, dat is fijn te weten.