Ik ben al enige tijd gestopt met roken van sigaretten en durf deze blog te schrijven omdat er altijd een kans van terugval, in zit. Maar nu, na een aantal jaren clean te zijn, en ik mezelf zelfs betrap op antirook-uitspraken, geloof ik daar niet meer in. Ik verklaar mezelf officieel een nooit-meer-roker.
Het begon in de jaren 90. Stiekem een pakje shag kopen met vrienden en die samen oproken op ‘het veld’, een stuk braakliggend terrein in onze wijk. Ik weet nog dat ik dat eerste trekje echt vreselijk vies vond. Ik dacht dat ik stikte, gadver.
Dat geeft maar weer eens aan dat ons lichaam er niet blij mee is en dat het geen goed idee is om deze bezigheid voort te zetten. Maar, eigenwijs als we waren, volgde er nog een trekje, en nog een. Samen uit, samen thuis.
Ieder zijn eigen Belinda
Het draaien van zo’n shaggy met een vloeitje was een kunst die we nog lang niet onder de knie hadden, maar al doende leert men. Eenmaal aangestoken kon je er ook van die leuke kringetjes mee maken, daar was ik al snel heel goed in. Tijdens al die pogingen om een volmaakte sigaret te maken, zag het verslavende stofje zijn kans. Het duurde niet lang voordat ik de gedachte aan dat eerste trekje, en mijn gezond verstand, naar de achtergrond had geschoven.
De stiekeme shagsessies werden vervangen door mijn eerste zelf gekochte pakje Belinda filtersigaretten. Onder het motto ‘Ieder zijn eigen Belinda’. was deze helemaal voor mij alleen. Ik vond het heel wat toen.
Toentertijd nog geen enge afbeeldingen van zwarte longen op sigarettenpakjes die rokers moeten confronteren met de gezondheidsrisico’s. Belinda was een gezond uitziende, hippe kortharige en relaxte blonde jongedame.
Overal kon je een sigaret roken
Ik weet nog dat mijn lerares op de lagere school er tijdens onze lessen lustig op los pafte. Aan het eind van de dag kon er geen shaggy meer in de asbak. En, ik kan je vertellen, het was een beste asbak. Tijdens een reünie hoorde ik dat ze overleden was. Niet aan longkanker maar een auto-ongeluk was haar fataal geworden. ‘Gelukkig’ was die lijdensweg haar bespaard gebleven.
Een paar jaar verder ging er voor mij ook geen dag voorbij zonder een sigaretje. Het werd me ook niet echt moeilijk gemaakt. Niet alleen kon ik roken op mijn werk, maar er waren asbakjes in de bus, trein en zelfs in het vliegtuig had je achter in de staart een rookgedeelte. Daar moet je nu toch niet meer aan denken.
De Tabakswet
De tabakswet in de jaren ’90 bracht daar verandering in. Het was start van een grondoffensief tegen het roken. Reclames van stoere cowboys die na een pittige dag, rustig tegen het hek geleund, aan het chillen waren met een sigaretje, werden verbannen. De asbakken op het werk werden verplaatst naar de ingang van het gebouw of een rookruimte. In de laatste was het ook niet prettig vertoeven want nu rook ik pas hoe erg het stonk, smerig was het.
Dat was ook het moment dat ik me bedacht dat stiekem roken eigenlijk niet bestaat. Tenzij je een arsenaal aan rook-verdrijvende middelen opspoot en/of in nam. Ik kan me amper voorstellen dat mijn moeder het destijds niet geroken heeft.
Die rookpauzes leverde ook nog eens onvrede op de werkvloer op. Want tja, rokers werkten natuurlijk minder hard omdat ze een aantal keren per dag gezellig samen stonden te roken. En, net als met drinken, werden er zaken in de rookkamer besproken waar je bij wilde zijn.
Niet meer roken in de horeca
Vanaf 2008 mocht je niet meer roken in horeca. Ik vond het wat, drinken zonder roken, een rare combi. Om de roker (en klandizie) tegemoet te komen, werden er aparte rookruimtes gemaakt, maar dat had zo’n beetje hetzelfde effect als de rookruimtes op kantoor. Ook deze ruimtes werden vanaf 2019 verboden.
Inmiddels had er bij mij ook een shift plaatsgevonden. Dat kwam eigenlijk door die rookruimtes in de horeca. Ik vond het zo vies. Het besef dat ik ook zo rook wanneer ik een sigaretje op had gestoken, vond ik walgelijk. Daar kan geen parfum tegenop.
Daarbij hadden de antirook campagnes toch wat effect. Niet zozeer die vreselijke plaatjes op de pakjes, maar wel dat het ineens niet meer cool was om te roken. Ik zag gezond uitziende sportende mensen breed grijnzend en blij door het leven huppelen en ik dacht, dat wil ik ook. Ik stop er mee.
Dag sigaret, of niet!?
Ik rookte mijn laatste sigaret en gooide alle rook gerelateerde artikelen in de prullenbak. Zo, dat is dat. Nog geen uur later begon de twijfel. Het is bijna weekend, we gaan uit, ik heb een lastig klusje te doen. Twee uur later opende ik dezelfde prullenbak en haalde mijn rook gerelateerde artikelen weer tevoorschijn. Maandag is een goede dag om te stoppen.
Allen Carr kwam op mijn pad. Ik kocht zijn boek en dacht het zelf wel even te doen. Dat werkte niet. Misschien in groepsverband dan, de sessies werden zelfs vergoed door mijn werkgever. Dat werkte, een paar dagen.
Vroeger organiseerde ik van die kledingruilfeestjes met mijn vriendinnen. Superleuk was dat, totdat een vriendin van mij vertelde me dat ze kon ruiken welke kleding uit mijn kast kwam. Ze rookte zelf ook maar niet in huis. Dat vond ik eigenlijk wel een goed idee, dus ik begon mezelf restricties op te leggen zoals; niet meer roken in de slaapkamer, toen het kantoor en later het hele huis. Dat werkte, lang leve het balkon.
De E-sigaret
Toen, na een aantal halfslachtige helemaal-stoppogingen, kwam de e-sigaret* op mijn pad. Dat vond ik een mooie concept voor mijn tussenoplossing. Ik kocht zo’n apparaatje met de nodige capsules en voilà, kreeg mijn nicotine shot met damp maar het stonk niet (echt). Al gauw rookte ik mijn laatste echte sigaret en werd een fulltime e-roker. Superfijn want ik rook niet meer naar sigaretten, hallo stiekem roken.
Maar dat was niet mijn doel. Mijn doel was te stoppen met roken in al zijn vormen. Dus de volgende stap was een capsule kopen zonder nicotine. Ik wisselde het af, rookte er dan weer een eentje met en dan weer zonder. Totdat ik dacht; waar ben ik nu mee bezig. Dit kost alleen maar geld.
Ook besefte ik me dat het alleen nog maar de handeling was die ik miste. Ik heb alle spullen in een doosje gedaan, dichtgetapet en opgeborgen. Na een paar maanden heb ik het doosje weggegeven aan iemand die ook wilde stoppen met roken.
Had ik het maar eerder gedaan
Ik ben inmiddels jaren gestopt en ik superblij. Ik denk dikwijls, had ik het maar eerder gedaan, want uiteindelijk was het niet zo moeilijk. Waarom het nu wel lukte kwam omdat ik de juiste mindset ontwikkeld had. Ik was er echt helemaal klaar mee.
Vroeger zag ik mijn sigaret, zoals velen zeggen, als een soort maatje. Eentje die me ‘sane’ hield in moeilijke tijden. Maar dat was natuurlijk bullshit. en wanneer je dat doorhebt, echt doorhebt, dan gaat stoppen lukken. Het heeft namelijk helemaal geen zin meer. De mythe van het roken is verdwenen.
En het klopt dat je een soort van ‘rouw’ doormaakt. De eerste keer uitgaan zonder roken, het eerste feestje, bruiloft, ruzie, liefdesverdriet, etc. Alle eersten die je voorheen deed met sigaret en nu zonder. Maar het slijt, echt waar, en best snel ook.
Er zijn mensen die van de een op de andere dag gestopt zijn, zoals mijn man, maar ik vond dat lastig. Ik had een tussenstap nodig, en dat was voor mij die e-sigaret. Die e-sigaret is inmiddels ook verbannen naar het verdomhoekje, en dat is logisch. Een gezonde (e)sigaret, bestaat gewoon (nog) niet.
Hallo vrijheid
Wat ik gewonnen heb? Ik heb mijn vrijheid terug. heerlijk! Ik hoef niet meer na te denken, of ik naar rook stink, of er groot mag worden en of ik überhaupt ergens kan roken. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Inmiddels vind ik dat gewoon, maar toen ik pas gestopt was, hield dat vooruitzicht mij bij mijn plan.
Ik ben overigens naast roken ook gestopt met drinken. Dat leek me een mooie bijvangst. Ik schaar mij nu onder de generatie NIX en daar voel ik me helemaal prima bij!
*Dit is absoluut geen reclame voor het Vapen of enig andere manier van roken. Ik ben me bewust en ook geschrokken van de schadelijke gevolgen, zeker wanneer het de jeugd aangaat. De E-sigaret heb ik destijds aangeschaft om me te helpen bij het stoppen met roken, en dat heeft het ook gedaan.