Eigenlijk hield ik niet van wandelen, dat ging me allemaal te langzaam. Achteraf gezien was dat al een teken dat mijn leven niet in balans was, en dat klopte ook. Ik was alleen maar aan het werk. Zelfs uitgaan was een verkapte netwerkavond aangezien ik destijds een uitgaanswebsite runde. Maar de Camino naar Santiago de Compostela bracht daar verandering in. Nu geniet ik van de vertraging van het wandelen.
Blij was ik zeker niet, maar ik gunde mezelf ook geen tijd om eens goed na te denken waar dit dan aan lag. Doorgaan was mijn motto. Voelen is ‘overrated’, dat komt later wel. Zorgde ik goed voor mezelf in die tijd? Zeker niet, al was dat uiterlijk niet af te lezen. Totdat ik tijdens de eerste dag van mijn zeldzame vakanties in elkaar stortte.
Een heftige aanval van draaiduizeligheid (BPPD) maakte direct een eind aan wat een leuke tijd had moeten worden. Ik heb twee dagen geslapen, ik was helemaal uitgeput.
Eenmaal weer thuis had ik mijn werk-mojo snel weer gevonden. Wel was er iets aan de hand met mijn lichaam. Ik kwam ineens aan. Mijn maatje 36 veranderde rap in een maatje 42. Ik had geen flauw idee waar dit door kwam maar stak mijn kop in het zand en werkte weer 7 dagen in de week.
Into the Wild
Totdat ik ergens een aankondiging las van de film ‘Into the Wild. 4 keer heb ik deze film gezien, op groot en klein scherm. Kocht het boek van Jon Krakauer en was al een fan van Eddie Vedder die een groot deel van de filmmuziek op zich had genomen. Ik was helemaal in de ban van deze film.
De film ‘Into the wild’ gaat over een getalenteerde Chris McCandless, die het gehad heeft met zijn middenklasse leventje en een totaal ander pad inslaat. Hij laat zijn familie en studie achter zich en maakt zijn spaargeld over aan een liefdadigheidsinstelling. Hij gaat op weg naar Alaska en verandert onderweg zijn naam in Alexander Supertramp.
Het gevoel van vrijheid raakte mijn avontuurlijke synaps.
Ik was overigens niet de enige die onder de indruk was van het verhaal van McCandless. Wanneer je ‘chris mccandless pilgrimage’ intoetst op YouTube dan vind je daar allemaal verhalen van mensen die in zijn voetsporen wilde treden en de route naar zijn ‘Magic Bus’ aflegde.
Alaska werd Santiago de Compostela
Er begon zich een idee te nestelen in mijn hoofd. Alaska was een beetje too much voor deze beginnende avonturier met een paniekstoornis. Een artikel over een boek van Happe Kerkeling, ‘Ik ben er even niet’, bracht echter een nieuwe mogelijkheid; een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Spanje.
Enthousiast als ik was ruilde ik mijn bedrijf in voor een rugzak en een paar wandelenschoenen. Zo snel en makkelijk ging dat natuurlijk niet, maar daarvoor is deze blog veel te kort.
Bevrijdingsdag
Op de website santiago.nl vond ik mijn wandelsoulmate, Daphne en op 5 mei, Bevrijdingsdag, vertrokken wij naar ons startpunt in de Spaanse Pyreneeën.
Mijn pelgrimstocht heeft ruim een maand geduurd. Het gekke is dat al mijn levensthema’s voorbijkwamen. Maar goed dat de Spaanse natuur en de levensstijl tijdens deze wandeltocht zo allemachtig prachtig en ontspannend waren, anders was ik gillend gek geworden.
Pieken en dalen
Want onvoorbereid aan een tocht van ruim 800 kilometer beginnen kan, net zoals deze weg, natuurlijk niet zonder pieken en dalen. Mijn rugzak was bijvoorbeeld veel te zwaar, waardoor ik al snel een paar kilo onderweg op de post naar huis heb gestuurd.
Ook dacht ik even relaxed naar het eindpunt te kunnen lopen maar pelgrimeren is serieuze business. Zoals bijvoorbeeld elke dag om 05:00 uur vertrekken zodat je niet levend verbrand door de zon en je tijdig een plek hebt in een herberg. Maar dit zijn meer praktische zaken.
Emotioneel gezien werd ik ook op de proef gesteld. Aangezien Daphne ook andere ‘verplichtingen’ had, en haar wandeltempo hoger was, heb ik het grootste deel van de reis alleen gelopen.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om aansluiting te vinden bij groepen, zeker als deze zich al gevormd hebben, zoals ook bij ‘ons-kent-ons’ netwerkbijeenkomsten. Die onzekerheid en ook radeloosheid, want ik wilde wel maar wist niet hoe, kwam ook hier weer bovendrijven.
Ook werd ik verliefd en verlaten. Ik ben geadopteerd en dat maakte waarschijnlijk dat ik deze korte periode van samenzijn zo heftig ervaarde. Zeker op de Camino, waar alles uitvergroot werd. Toen ik hem weg zag lopen voelde het alsof er een deel van mezelf geamputeerd werd. Hij keek zelfs niet meer om, alsof ik niet bestaan had. Het verdriet overviel mij. Ik voelde me zo intens alleen.
Maar toen, terwijl ik mijn wonden likte, werd ik gevonden en opgenomen in een klein groepje. Zij hebben mij door de laatste dagen heen gesleept. Terugkijkend leek het wel een metafoor te zijn voor mijn adoptie.
Het was een prachtig avontuur maar nog niet af
Helaas ben ik niet in de Kathedraal van Santiago de Compostela geweest omdat ik ziek werd. Dat laatste stukje en de reis naar Finisterre, ook wel het einde van de wereld waar je als pelgrim je kleren verbrand voor een nieuw begin, staan nog steeds op mijn agenda.
De Camino naar Santiago de Compostela is een wonderlijke reis en ik zal het altijd iedereen aanbevelen. De prachtige grillige natuur van Spanje en de behulpzaamheid van mensen wanneer je dit het minst verwacht. Vul dit aan met prachtige gesprekken zonder agenda, en je hebt de sfeer van de camino in een notendop gevangen. Tenminste, zo heb ik deze ervaren.
Ook voelde ik mij gedurende de hele reis gesteund door mijn vader die al een tijd niet meer in ons midden is, heel bijzonder.
Na 3 dagen wandelen had ik mijn oude leventje helemaal losgelaten en leefde helemaal in het ‘Nu’.
Ook was mijn angst verdwenen. Na de Camino ben ik zelfs een weekend naar Lowlands geweest waar ik met ik weet niet hoeveel man heb staan springen tijdens een optreden van de Prodigy. Heel bijzonder!
Ik ben ontzettend blij dat ik mezelf deze reis gegund heb. Het was prachtig, liefdevol, hard en bovendien enorm leerzaam.
In mijn optiek bestaat het leven uit een aaneenrijging van toevalligheden. Als ik die aankondiging van de film ‘Into the Wild’ niet had gezien, dan was het boek ‘Ik ben er even niet’, mij waarschijnlijk niet opgevallen. Dan was een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela niet op mijn pad gekomen. En was mijn beeld van de wereld niet of weinig veranderd. Want dat heeft deze reis zeker gedaan.
De Camino naar Santiago heeft mijn leven gered
En, nog belangrijker, wanneer dit alles niet gebeurd was, dan was ik waarschijnlijk tijdens een netwerkevent in elkaar gezakt. Want kort na mijn terugkeer voelde ik dat er iets niet goed zat in mijn lichaam. En voelen was iets waar ik voor wegliep. Maar sinds de Camino is de samenwerking tussen mijn lichaam en brein een stuk verbeterd. Dus eigenlijk zou je kunnen stellen dat deze pelgrimstocht mijn leven heeft gered en er tevens voor heeft gezorgd dat ik letterlijk en figuurlijk mag bestaan.
De Camino naar Santiago de Compostela is een reis die mij altijd bij zal blijven en duurt voort zolang ik mag leven.